Bazı diziler vardır, izlersiniz ve biter. Bazıları ise zihninize sızar, rüyalarınıza girer, ahlaki pusulanızı bozar ve bittikten yıllar sonra bile ruhunuzda bir leke gibi kalır. Bryan Fuller’ın 2013-2015 yılları arasında yayınlanan ve sadece üç sezon süren efsanesi Hannibal, tam olarak böyle bir eserdir. Onu izlerken garip bir ikilemde kalırsınız: Bir yandan ekrandaki vahşet ve yamyamlık karşısında mideniz bulanır, bir yandan da gördüğünüz şeyin o korkunç güzelliği, o sanatsal dehası karşısında büyülenirsiniz. Hannibal, bir dizi değil, adeta zehirli ve baştan çıkarıcı bir sanat enstalasyonuydu.
Bu, sadece bir dizi analizi değil. Bu, televizyon tarihinin en cüretkar, en sanatsal ve en trajik başyapıtlarından birinin otopsisi; onu oluşturan sanatın, aşkın ve o zamansız ölümünün hikayesidir.
Karakter Otopsisi: Hannibal Lecter (ve Mads Mikkelsen)
Her şeyin merkezinde, elbette, Dr. Hannibal Lecter vardır. Ancak bu, Thomas Harris’in romanlarından veya Anthony Hopkins’in Oscar’lı performansından tanıdığımız Hannibal değildir. Mads Mikkelsen’ın Hannibal’ı, bir canavardan çok, bir sanatçıdır. O, insanları öldürmez; onları “dönüştürür”. Onun için insan bedeni, bir tuval, bir enstrüman veya pahalı bir et parçasıdır. Cinayetleri, birer suç değil, “tasarım”dır. Kurbanlarından yaptığı yemekler ise, sadece yamyamlık değil, aynı zamanda rakibini anlama, onun gücünü kendi içine katma ritüelidir.
Mads Mikkelsen’ın bu karaktere kattığı şey ise kelimelerle anlatılması zor bir dehadır. Danimarkalı aktörün bir dansçı olan geçmişi, Hannibal’ın her hareketine yansır; o avcı zarafeti, o kusursuz ve kontrollü beden dili… Mikkelsen, Hannibal’ı canavarca bağıran veya abartılı hareketler yapan biri olarak oynamaz. Onun Hannibal’ı, sessizdir. Tehlikesini, hafifçe eğdiği boynunda, küçücük bir gülümsemede veya gözlerindeki o anlık parıltıda gizler. O, odadaki en tehlikeli varlıktır ama bunu asla bağırmaz; sadece hissettirir.
Karakter Otopsisi: Will Graham (ve Hugh Dancy)
Eğer Hannibal sanat ve kontrol ise, Will Graham (Hugh Dancy) kaos ve duygudur. Will, “saf empati” olarak tanımlanan, katillerin zihnine girip onların gözünden cinayeti görebilen lanetli bir yeteneğe sahiptir. Ancak bu bir süper güç değil, onu yavaş yavaş yok eden, akıl sağlığını kemiren bir hastalıktır. Will, her yeni vakada, kendi içindeki karanlıkla biraz daha yüzleşir ve o çizgiyi geçmekten giderek daha çok korkar.
Hugh Dancy, bu zihinsel çöküşü ve acıyı, televizyon tarihinde eşi benzeri az görülen bir fiziksel performansla yansıtır. Sürekli terleyen alnı, titrek elleri, yorgun ve kan çanağına dönmüş gözleri… Dancy, Will’in yaşadığı o cehennemi, seyirciye adeta bulaştırır. Onun acısını, onun kafa karışıklığını iliklerinizde hissedersiniz.
İlişkinin Anatomisi: Zehirli Bir Aşk Hikayesi
İşte bu iki karakter, bir araya geldiğinde dizinin asıl dehası ortaya çıkar. Hannibal ve Will’in ilişkisi, bir doktor-hasta ilişkisi değil, televizyon tarihinin en karanlık ve en yıkıcı aşk hikayelerinden biridir. Hannibal, Will’de ilk kez kendisini anlayan, kendi “sanatını” takdir edebilecek potansiyele sahip birini, bir ruh eşini görür. Will ise, Hannibal’ın karanlığından ne kadar korksa da, hayatında ilk kez biri tarafından tam olarak “görülmenin” ve anlaşılmanın o karşı konulmaz cazibesine kapılır.
Aralarındaki terapi seansları, birer entelektüel flörttür. Hannibal, Will’in zihnini bir enstrüman gibi akort ederken, Will de farkında olmadan Hannibal’ın yalnızlığına dokunur. Bu, birbirlerini hem iyileştiren hem de yok eden, son derece toksik ve eşcinsel alt metinlerle dolu, yıkıcı bir danstır. Üçüncü sezonun finalinde, bir uçurumun kenarında, birlikte bir canavarı yendikten sonra birbirlerine sarılıp boşluğa atlamaları da, bu trajik aşk hikayesinin en mükemmel sonudur. Birlikte yaşayamayacaklarını ama birbirleri olmadan da var olamayacaklarını anladıkları o an…
Bir Başyapıt Neden İptal Edilir?
Peki, bu kadar derin, bu kadar sanatsal ve bu kadar beğenilen bir dizi neden sadece üç sezon sürdü? Cevap basit: Çünkü Hannibal, aslında bir ana akım kanal dizisi değildi. O, karanlık tonu, entelektüel derinliği, yavaş temposu ve grafik şiddetiyle, her zaman bir kablolu kanal veya streaming platformu işi gibiydi. NBC’de yayınlanması, en başından beri yanlış bir evlilikti. Reytingleri hiçbir zaman patlama yapmadı.
Ancak o küçük ama tutkulu “Fannibal” kitlesi, diziye her zaman sahip çıktı. İptal kararının ardından başlatılan “#SaveHannibal” kampanyaları, yıllardır devam ediyor ve bir gün o 4. sezonun çekileceğine dair umutları canlı tutuyor. Hannibal belki de reyting savaşını kaybetti ama zamanın testini kazandı. Üç sezonluk o kusursuz anlatısıyla, televizyonun ne kadar cesur ve sanatsal olabileceğinin bir kanıtı olarak, bir sanat eseri gibi varlığını sürdürüyor.